Ik ben een europa-fan.
Aan tafel, toen ik nog jong was, ging het vaak over de politiek. Mijn vader was in het jaar voordat de Tweede Wereldoorlog uitbrak, bijna tien maanden gemobiliseerd geweest. Hij was vaak bang geweest in al die maanden, want hoewel Nederland angstvallig neutraal probeerde te blijven, geloofde hij de belofte van Hitler niet zo erg. Voor mijn vaders gevoel konden de Duitsers iedere nacht Nederland binnen vallen. Toen dit in mei 1940 gebeurde was de eenheid van mijn vader, geen partij voor de geoliede oorlogsmachine van het Duitse leger. Voor de tweede keer in nog geen dertig jaar werd Europa in bloed gedompeld.
Aan tafel, zo'n tien jaar na de oorlog, als het over de politiek ging, sprak mijn vader over de samenwerking binnen Europa, die na de oorlog opgang kwam. Hij was hier lyrisch over. Het gesprek ging bijna nooit over wat de Duitsers, Nederland had aangedaan. Nee mijn vader was vol van de samenwerking tussen, vooral Duitsland en Frankrijk. Twee aartsvijanden die elkaar om de zoveel jaar bevochten, telkens weer, werden nu vrienden. Voor mijn vader brak er een paar jaar na de oorlog een tijd van stabiele vrede aan, ondanks de dreiging uit het Oostblok. Het leven was nog zwoegen om ons te eten te geven en welvaart was nog ver weg, maar de dreiging die hij tien maanden aan de Peelraamlinie gevoeld had was weg.
Aan tafel, tijdens het eten met ons gezin, toen er nog weinig welvaart was en wij blij waren als we ieder jaar een varken konden slachten, werd ik door de verhalen en uitspraken van mijn vader, een Europa-fan.
Adrie Brands
