Sinds een aantal maanden woont mijn schoonvader op een gesloten afdeling van de Kanidas. Pa was natuurlijk ook liever thuis gebleven, maar na een nachtelijke val constateerde ook hij dat het niet meer verantwoord was dat hij nog zelfstandig in huis bleef wonen. Aanvankelijk was hij qua gezondheid een van de betere bewoners in zijn huiskamer. De ruimtelijke opzet met 5 huiskamers, verbonden met een grote gemeenschappelijke ruimte zorgt er in ieder geval voor dat het begrip “gesloten afdeling”niet zo direct wordt ervaren. Door de vele vrijwilligers is er bijna dagelijks een dagbesteding waaraan de bewoners kunnen deelnemen. Een pluim voor deze vrijwilligers is hier wel op zijn plaats.
De laatste weken gaat de gezondheid van Pa sterk achteruit. Sinds het boek “Ma” van Hugo Borst is er meer aandacht voor de zorg voor dementerende ouderen en de rol van de verpleegtehuizen. Ook ik heb enorme bewondering voor het personeel van de Kanidas, want dementie gaat ook wel eens gepaard met verandering van karakter, waarbij opstandigheid, agressie en ook waanbeelden ontstaan. Het geeft ons een goed gevoel dat we weten dat Pa veilig is en dat er alles aan wordt gedaan om het voor hem zo aangenaam mogelijk te maken.
We merken dat Pa tijdens deze laatste etappe erg geniet van het samenzijn met kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. Via onze familieapp proberen we het zo te regelen dat er elke dag iemand even op bezoek gaat voor een kopje koffie of een wandeling met de rolstoel. Zondag hebben we een bijeenkomst met de hele familie en een pastor, om Pa tot steun te zijn nu zijn levenskracht afneemt.
Paul Hoen