De Berenjacht
Tot een paar dagen geleden had ik nog nooit van de Berenjacht gehoord, maar ineens las ik erover: mensen zetten een teddybeertje in hun vensterbank met uitzicht op straat. Kleine kinderen die noodgedwongen thuis zitten maken dan met hun ouders of grootouders een ommetje door de buurt en spotten elke teddybeer.
Ik moet zeggen, een superleuk idee en natuurlijk deed ik mee. Op mijn behandelkamer zit altijd een parmantig beertje in een hoekje en ik besloot om hem mee naar beneden te nemen. De luxaflex voor één van de ramen aan de stoepkant schoof ik wat omhoog zodat het beertje vanaf de stoep goed zichtbaar werd.
Terwijl ik daar mee bezig was hoorde ik buiten al een opgetogen stem van een moeder: "Kijk nou, een beertje!" Meteen voelde ik een warm gevoel opborrelen, ik zou er even een extra dimensie aan geven! Ik verschool me achter de planten in de vensterbank, pakte de voorpootjes van de beer vast en begon enthousiast te 'zwaaien' naar het kleine mannetje buiten. Met groot succes! Het kindje keek even stomverbaasd en begon toen met een brede lach terug te zwaaien, mama deed ook mee. Wat een plezier op de vierkante meter, wat een instant blij gevoel!
Ditzelfde maakte ik de afgelopen dagen al een paar keer mee, net als ik door de voorkamer loop en mijn blik op het beertje valt, loopt er toevallig een kindje met ouders/grootouders voorbij. Ik ren dan naar de beer, zak door mijn knieën en het verhaaltje begint opnieuw: ik zwaai, klap in mijn poten, beweeg het hele berenlijfje en de kindjes ... ze doen mee aan de andere kant van het raam. Ik weet eigenlijk nog niet wie er meer plezier aan beleeft, zij of ik?
Op Berenjachtkaart.nl kun je zelf de locatie van jouw beertje aangeven.
Het boek waarmee het allemaal begon is: Wij gaan op berenjacht.
