Charlotte (9) meldt zich in mijn praktijk vanwege haar volle hoofd. Een half jaar geleden is haar opa overleden en ze moet nog heel vaak aan hem denken. Soms voelt ze zich verdrietig en mist ze hem heel erg. En soms denkt ze er helemaal niet aan en kan ze gewoon lekker spelen. Ze vindt het allemaal maar verwarrend.
Kinderen gaan vaak anders om met rouw dan wij als volwassenen gewend zijn. Zij verwerken het overlijden van een dierbare vaak meer in stukjes. Momenten van groot verdriet worden afgewisseld met momenten dat er gewoon gespeeld wordt en het kind plezier maakt. Kinderen uiten hun gevoelens van verdriet, boosheid en verwarring vaak ook op een andere manier, een manier die niet altijd even goed te herkennen is als rouw. Zo zie ik vaak dat ze lichamelijke klachten krijgen (bijv. buikpijn) of moeilijk gedrag vertonen (bijv. snel boos worden). Maar ook een vol hoofd en/of concentratieproblemen zie ik regelmatig bij kinderen.
Tijdens één van de sessies werken we over herinneringen (m.b.v. de Sterrenkaartjes). In plaats van alleen de herinnering te bespreken laat ik de herinnering ook in beeld brengen (POPtalk). De herinnering wordt dan meer een beleving. Het doet Charlotte zichtbaar goed om op deze manier over opa te werken en te praten. Bij de vraag: wat mis je het meest van opa zegt ze: “samen tv kijken”. Ze keken altijd samen naar natuurprogramma’s. En opa maakte dan allerlei grapjes over de dieren waardoor Charlotte weer moest lachen. Ze hadden dan zoveel plezier samen.
Ja…die momentjes met opa…die mist ze het allermeest…
