Beelddenken is een andere manier van denken; een andere manier van informatieverwerking. Beelddenkers denken in beelden en gebeurtenissen en niet in woorden en begrippen, zoals de meeste mensen. Het kan omschreven worden als een Visueel-Ruimtelijk denken. Beelddenken is een hele snelle manier van denken. In één beeld omvat je het hele probleem waarin meerdere zaken tegelijk zichtbaar worden. Daardoor overziet de beelddenker snel het geheel en ziet hij snel de oplossing. Het lastige is dat je dat beeld niet zo snel in woorden, zinnen of cijfers kunt omzetten.
In het onderwijs worden beelddenkers vaak geconfronteerd met onbegrip, omdat ze net niet dat ene woord (of het verkeerde woord), weten op te roepen ondanks het feit dat ze de leerstof wel begrijpen.
Alles speelt zich driedimensionaal in het hoofd af en de oren blijven als informatiebron achter bij de ogen. Luisteren is dan ook nooit de sterkste kant. Dit is echter geen onwil, maar onmacht. Beelddenken wordt weleens een ‘lastige gave’ genoemd. Lastig omdat het voor leerproblemen kan zorgen op school. Een gave omdat het zich kan uiten in creativiteit, talenten op het gebied van inzichtelijk en ruimtelijk denken, humor en muzikaliteit.
Tara, een meisje van 9 jaar komt bij mij in de praktijk vanwege leesproblemen. Tara is een slimme meid en een hele snelle denker. Haar gedachten brengt ze dan ook voortdurend onder woorden. En aangezien ze dit het liefst in het snelle tempo van haar denken wil doen, struikelt ze regelmatig over haar woorden. Voor mij werd het steeds moeilijker om te volgen. Tijdens de sessies leerde ik Tara een aantal gereedschappen waarmee ze meer grip kreeg op zichzelf. Eén van die gereedschappen is een interne energiemeter die ze naar eigen inzicht naar boven (veel energie) of naar beneden (weinig energie)kan bijstellen. Voor Tara bleek het prima te werken. Voor zij begon te vertellen vroeg ik haar steeds naar de stand van haar energiemeter. In het begin bleek die steeds op een hoge stand te staan waardoor zij zich ook steeds druk en opgewonden voelde. Als ik haar dan vroeg welke stand prettiger voelt bij het vertellen, dan zette ze hem vaak zo’n 3 standen naar beneden. Het vertellen verliep dan aanmerkelijk rustiger en was ook goed te volgen voor mij.
Tijdens het (hardop) lezen ging het al net zo. Het bijstellen (naar beneden)van haar energiemeter bleek goed voor haar te werken. Ze nam meer rust en tijd om te kijken naar de woorden waardoor het lezen aanmerkelijk vooruitging.
In Beeld is een praktijk voor kinderen met o.a. leer en-/of gedragsmoeilijkheden. Bij hulp aan kinderen is altijd de grote vraag:’ Waar komen deze moeilijkheden vandaan? Het beantwoorden van deze vraag is mijn uitgangspunt.
Veel kinderen hebben tegenwoordig een ‘etiket’. AD(H)D, ASS, Dyslexie, wie heeft het niet?? Ik heb gemerkt dat veel van deze kinderen weliswaar een aantal kenmerken van deze ‘etiketten’ vertonen maar dat het hier in principe gaat om een andere manier van leren, het zogenaamde ruimtelijk visuele leren of beelddenken.